Do połowy XVII wieku Anglicy głównie pijali kawę i wino, a herbata była nieznana w Anglii aż do 1662 roku. W 1662 roku Karol II poślubił Katarzynę Braganca z Portugalii i to właśnie jego żona sprowadziła herbatę do Anglii. Serwowała herbatę zamiast wina i piwa. Herbata szybko zyskała status królewskiego napoju i społecznej delikatności dla bogatych.
Jednakże, akceptacja herbaty przez Brytyjczyków była dość powolna. W roku 1700 popularność jej podniosła się. Jako, że herbata przybyła z brytyjskich kolonii, stała się napojem narodowym, z sentymentami patriotycznymi załączonymi do niej. Inną przyczyną wpływającą na jej popularność była łatwość w przyrządzaniu. Kiedy fusy kawy mogły być zaparzane tylko raz, liście herbaty mogą być zaparzane kilka razy bez nawet najmniejszej utraty w jakości napoju. Jako, że herbata była napojem wyższych sfer i przez to droga, Brytyjczycy kupowali herbatę z drugiej ręki, zaparzone liście, i zaparzali je dalej aż do wyczerpania. Herbata w większości znajdowała miejsce w codziennym życiu Brytyjczyka.
Później, herbata zaczęła być sprzedawana w londyńskich kawiarniach. Była głównie reklamowana jako napój medyczny, pomagający utrzymać zdrowie i urodę. Właściciele kawiarni dużo chcieli za kubek herbaty, od 6 do 10 funtów. Rząd szybko narzucił różne podatki, regulacje i restrykcje odnośnie sprzedaży herbaty, wraz z wyglądem do pieniędzy płynących z rosnącego trendu do herbaty. Ten incydent rozpoczął przemyt herbaty do Anglii. Na szczęście, podatki zostały w końcu odwołane, aby zaprzestać nielegalnego szmuglowania.
Herbata, wciąż zaczynała nabierać na popularności. Koło 1800 roku, została wynaleziona tzw. „Afternoon tea”, co oznaczało, że bogate kobiety zapraszały po południu znajomych na filiżankę herbaty. Serwowały też ciastka, sandwicze i przekąski do niej. Towarzyszyła temu społeczna gracja, wyrafinowana rozmowa, plotki oraz wytrawna etykieta. Innym popularnym trendem było serwowanie herbaty w specjalnych ogrodach. Ogrody takie jak Vauxhall czy Ranelagh Gardens miały luksusowe trawniki dla publiki do spaceru i cieszenia się filiżanką herbaty. Klasa robotnicza, brała przerwę od pracy popołudniem i relaksowała się herbatą.
Najbardziej znaną, lubianą herbatą była tzw. angielska śniadaniowa herbata i Earl Grey. Angielska śniadaniowa, była głównie spożywana rankiem, jako, że kofeina odganiała zaspanie i pozwalała na energetyczny początek dnia. Mieszało się ją z mlekiem i cukrem, mogła być spożywana o każdej porze dnia. Earl Grey dostarczał natomiast klasycznej mieszanki, dobrej czarnej herbaty z esencją bergamotu. Była uważana za bardziej wyrafinowany napój.
W 1875 roku, Thomas Lipton, agresywnie reklamował herbatę. Zastąpił ogrody kawy w Cejlonie plantacjami herbaty i otworzył pierwszy sklep z herbatą. Pod koniec dziewiętnastego wieku, zbudował swoje imperium herbaciane i założył początki handlu obecnej herbaty. Mieszanki indyjskie i cejlońskie, Brooke Bond oraz Lipton znaleźli miejsce dla herbaty w codziennym życiu Brytyjczyków. Właśnie wtedy, herbata nareszcie „osiedliła się” w Anglii.
