Minimalista to człowiek, który żyje zgodnie z zasadami minimalizmu. Kim jest? Jak żyje? Jakich dokonuje wyborów?
Informuję, że używając określenia „minimalista” będę mieć tutaj na myśli zarówno formę męską, jak i żeńską – „minimalistka”, która jest równie powszechna. Jednak dla uproszczenia będę stosować głównie formę męską.
Kim jest minimalista?
Minimalista likwiduje ze swojego otoczenia wszystko to, z czego nie korzysta. Pozbawia się tego na rozmaite sposoby:
- wyrzuca zbędne przedmioty,
- oddaje przedmioty (rodzinie, znajomym, domom dziecka, bibliotekom, fundacjom),
- wykorzystuje produkt do końca – i więcej go niepotrzebnie nie kupuje.
Czy to oznacza, że życie minimalisty jest wyłącznie skoncentrowane na ascetycznym wyzbywaniu się wszystkiego dokoła? Skądże! Minimalista również kupuje. Jednak jak wyglądają jego zakupy? Głównie są one dokładnie przemyślane. Niektórzy stosują listę tego, czego potrzebują – i nie zwracają uwagi na cokolwiek poza listą. Inni taką listę układają w głowie. Jeszcze inni wkraczając do sklepu wkładają do koszyka przedmioty, które wydają się im potrzebne – po czym po przejściu drugiego „kółka” wokół sklepu, odkładają większość tych rzeczy na miejsce. Niektórzy kupują tylko w Internecie twierdząc, że to ogranicza ich kompulsywne zakupy – później odsyłając towar, gdy nie spełnia ich oczekiwań.
Różnice pomiędzy „doświadczonym” a początkującym minimalistą
Główną zasadą w życiu „doświadczonego” minimalisty staje się brak spontanicznych zakupów pt.: „A może się przyda?”, „Muszę to mieć.” czy „Ładne, chcę!”. Czasami podczas powstawania tych pytań czy przekonań w głowie początkującego minimalisty odbywa się wewnętrzny dialog, który może przedstawiać się następująco:
Minimalista: „A może to się przyda?”
Wewnętrzny głos: „Jeśli jeszcze się nie przydało i, jeśli nie jesteś przekonany czy się przyda – to znaczy, że się nie przyda!”
Minimalista: „Muszę to mieć!”
Wewnętrzny głos: „Nic nie musisz! Jesteś wolnym człowiekiem, więc lepiej przemyśl, skąd ta paskudnie pilna potrzeba. Obejrzałeś reklamę? Ktoś inny ma ten przedmiot i chcesz przynależeć do tej samej grupy identyfikując się z nią przy pomocy… przedmiotu? Myślisz, że posiadanie tego przedmiotu zmieni to, jakim jesteś człowiekiem? Dlaczego MUSISZ to mieć? Jeśli ludzie z tamtej grupy wymagają od Ciebie posiadania tego przedmiotu, by wykazywać zainteresowanie Twoją osobą – nie interesują się Tobą. Przykre?”
Minimalista: Trochę tak…
Wewnętrzny głos: Poznaj ludzi, którzy chcą przebywać z Tobą.”
Minimalista: „Ale ładne! Chcę to kupić!”
Wewnętrzny głos: „Ładne? To na to popatrz – wystarczy? Piękne? Zastanów się jak bardzo zakup tego wpłynie na jakość Twojego życia. Czy posiadając ten przedmiot znajdziesz czas, by go odkurzać? Czy nie będzie Cię irytował, gdy będziesz musiał go przestawiać? Dlaczego ci się to w ogóle podoba? Przypomnij sobie, że zachód słońca też jest piękny – nie możesz mieć go na własność. Naciesz swe oczy patrząc, doceń tę chwilę, może zrób zdjęcie – a następnie idź dalej…”
Zwykle te pytania i wewnętrzne dialogi powstają na początku minimalistycznej drogi. Później odpowiedzi na te nagłe nasuwają się bez prowadzenia tego wewnętrznego dialogu – i minimalista po prostu przestaje kupować zbędne przedmioty. Po tygodniach, miesiącach, latach treningu minimalista po prostu potrafi łatwiej, a więc i szybciej określić, czy czegoś potrzebuje czy nie. Jeśli jednak znów natrafia na coś, wobec czego nie jest pewien (piękny czy praktyczny „kurzołap”, np. figurka, nowa lampa do pokoju, świecznik, fotel), przeprowadzony od czasu do czasu wewnętrzny dialog pomoże mu rozsądnie zadecydować. Czasami zadecyduje się oddać lub sprzedać stary przedmiot i nabyć ten, którego jest pewien na 100% – i wie, że jego posiadanie zmieni coś w jego życiu na lepsze.
Minimalista skupia się na (nie)posiadaniu?
Rozważanie o przedmiotach może nasuwać skojarzenie, że jego życie jest skoncentrowane wokół posiadania przedmiotów – tyle tylko, że w sposób odwrotny niż życie konsumenta idealnego, który rzeczy z zamiłowania nabywa… Nic bardziej mylnego!
Przedmioty materialne nie znajdują się w centrum zainteresowań minimalisty. Tak samo jak nie kupuje on przedmiotów, których nie potrzebuje, nie zapełnia on również swojego życia zbędnymi czynnościami. Minimalista upraszcza swoje życie na tyle, na ile to możliwe, by móc zająć się tym, co naprawdę kocha. W jego otoczeniu pozostaje wszystko to, co sprawia, że jego otoczenie jest zoptymalizowane, a życie staje się prostsze.
Często na początku minimalistycznej drogi, „młody” minimalista lekko zachłyśnięty nowo odkrytym stylem życia – odczuwa ogromny dyskomfort z powodu swojego stanu posiadania. Uświadamia sobie, że posiada zbyt wiele zbędnych rzeczy i zaczyna odczuwać wielką potrzebę, by pozbyć się ze swego otoczenia całego balastu, którym są zbędne przedmioty. Wówczas zaczyna intensywnie udzielać się na forach, komunikuje także swemu otoczeniu, że nie potrzebuje przedmiotów, że rzeczy są mu zbędne, szuka nabywców albo pragnie przekonać innych do swojej ścieżki życiowej, chce podzielić się spostrzeżeniami, pochwalić osiągnięciami…
Tym sposobem inni zaczynają mieć wrażenie, że w minimalizmie musi przecież chodzić wyłącznie o rzeczy materialne. Tak naprawdę od pozbycia się przedmiotów materialnych cała „zabawa w minimalizm” się dopiero zaczyna. To tu dopiero przebiega linia startu.
Jakie są zalety z bycia minimalistą?
Przestrzeń, pieniądze, czas
Przede wszystkim minimalista posiada więcej miejsca wokół siebie. Jego mieszkanie nie jest przeładowane zbędnymi rzeczami, a jeśli posiada dom, to piwnice i strychy nie są zagracone. Jeżeli minimalista wynajmuje mieszkanie czy pokój, nie potrzebuje bardzo dużej przestrzeni, gdyż jego przedmioty osobiste mieszczą się na niewielkiej powierzchni. Jednocześnie wiąże się to z mniejszą koniecznością sprzątania otoczenia (mniej przedmiotów generuje mniejsze ilości kurzu), a to znów przekłada się na więcej czasu wolnego (przekładanie przedmiotów, jak i ich przecieranie, mycie itd jest bardzo pracochłonne).
Minimalista nie wydaje ogromnej ilości pieniędzy na zbędne zakupy – niepotrzebne przedmioty, usługi, które go nieszczególnie interesują. Mniej zakupów przekłada się na mniej śmieci, a to znów wiąże się z większą ilością oszczędności (wywóz śmieci), a przede wszystkim jest przyjazne dla środowiska naturalnego.
Szczęście, spokój, zdrowie
Minimalista oszczędza także… nerwy. Nie stresuje się tak bardzo jak inni ludzie, gdyż częściej zajmuje się sprawami, które sprawiają mu przyjemność oraz spędza większość czasu z ludźmi, który lubi albo kocha.
Optymalizacja jego życia często prowadzi do zrobienia wszystkiego, co w jego mocy, by otrzymać posadę, która go satysfakcjonuje, gdyż lepiej niż inni ludzie ceni swój czas i nie chce spędzać go w miejscu, za którym nie przepada przy czynnościach, które go nie interesują.
Dzięki mniejszej ilości stresu, minimalista oszczędza zdrowie, gdyż okazuje się, że stres jest jednym z najbardziej znaczących czynników wpływających na zapadalność na choroby. Jednocześnie minimalista ma więcej czasu, aby móc skupić się na swoim stanie zdrowia, lepiej pamięta o terminach badań lekarskich. Jeżeli interesuje się sportem, znajduje więcej czasu, by uprawiać swój ulubiony sport.
Prawdziwi przyjaciele
Nowa przestrzeń na rozmyślania często nie kończy się na analizie przedmiotów i zainteresowań. Świadomy minimalista zaczyna dokładniej przyglądać się również ludziom, którzy go otaczają. Zauważa lepiej czy relacja z innym człowiekiem jest zdrowa czy toksyczna.
Możliwe, że w relacjach minimalisty zupełnie nic się nie zmieni. Będzie się dalej (albo znacznie bardziej) cieszył towarzystwem ulubionych, ukochanych ludzi. Czasami jednak okazuje się, że niektórzy ludzie odwracają się od niego, gdyż nie mogą pojąć jego ścieżki albo nie mogą w toksyczny sposób patrzeć na szczęśliwego człowieka („energetyczne wampiry”, które „ładują swoje akumulatory” patrząc na czyjeś nieszczęście). Nie ma jednak co nad tymi utraconymi znajomościami rozpaczać – prawdopodobnie w trudnych momentach życia również by się odwrócili. Lepiej, że zrobili to teraz niż w chwili, gdy minimalista naprawdę by ich potrzebował. Jednak jak to jest w naturze… W pustą przestrzeń napłynie „świeże powietrze”. Pojawią się nowi ludzie – możliwe, że prawdziwi przyjaciele. Lepsza garstka tych prawdziwych przyjaciół od rzeszy „usłużnych dworaków” lub „energetycznych wampirów”.
Minimalista stara się bardziej doceniać to, co ma. Możliwe, że zmniejszy napuchniętą do granic możliwości listę znajomych na portalach społecznościowych, dokona „czystki” w swoim telefonie, powyrzuca pamiątki po ludziach, którzy rozstali się z nim w niemiłych okolicznościach. Będzie pielęgnował zdrowe znajomości (czasem faktycznie oparte wyłącznie na wymianie umiejętności, przedmiotów, ale w otwarty sposób, z sympatią i z wzajemnością), będzie troszczył się o najbliższych. Będzie odnajdywał ludzi o podobnych pasjach. Będzie miał na to znacznie więcej czasu.
